Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

Με την απόφαση Sturgeon το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι επιβάτες των πτήσεων που καθυστερούν μπορούν να εξομοιωθούν με τους επιβάτες των πτήσεων που ματαιώνονται, όσον αφορά το δικαίωμα αποζημίωσής τους.

Οι επιβάτες που φθάνουν στον τελικό προορισμό τους τρεις ώρες ή και περισσότερο μετά από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης μπορούν να αξιώσουν από την αεροπορική εταιρεία να τους καταβάλει μια κατ'αποκοπή αποζημίωση, εκτός αν η καθυστέρηση οφείλεται σε έκτακτες περιστάσεις.

Το δίκαιο της Ένωσης προβλέπει ότι οι επιβάτες, σε περίπτωση ματαίωσης της πτήσης τους, λαμβάνουν ως αποζημίωση ένα κατ'αποκοπή ποσό, το οποίο κυμαίνεται από 250 έως 600 ευρώ. Με την απόφαση Sturgeon το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι επιβάτες των πτήσεων που καθυστερούν μπορούν να εξομοιωθούν με τους επιβάτες των πτήσεων που ματαιώνονται, όσον αφορά το δικαίωμα αποζημίωσής τους. Το Δικαστήριο δέχτηκε συγκεκριμένα ότι οι επιβάτες που φθάνουν στον τελικό προορισμό τους τρεις ώρες ή και περισσότερο μετά από την αρχικά προγραμματισμένη ώρα άφιξης μπορούν να αξιώσουν από την αεροπορική εταιρία να τους καταβάλει μια κατ' αποκοπή αποζημίωση, εκτός αν η καθυστέρηση οφείλεται σε έκτακτες περιστάσεις.

Το Amtsgericht Koln (Ειρηνοδικείο Κολονίας, Γερμανία) και το High Court of Justice (Ηνωμένο Βασίλειο) ζητούν ορισμένες διευκρινίσεις ως προς το περιεχόμενο της απόφασης Sturgeon. Στην πρώτη υπόθεση (C 581/10), έχει υποβληθεί στην κρίση του γερμανικού δικαστηρίου μια διαφορά μεταξύ της αεροπορικής εταιρείας Lufthansa και ορισμένων επιβατών, αντικείμενο της οποίας είναι η καθυστέρηση της πτήσης τους κατά 24 και πλέον ώρες σε σχέση με την αρχικά προγραμματισμένη ώρα άφιξης. Στη δεύτερη υπόθεση (C 629/10), η TUI Travel, η British Airways, η easyJet Airline και η International Air Transport Association (Διεθνής Ένωση Αεροπορικών Μεταφορών, IATA) προσέφυγαν στη δικαιοσύνη στο Ηνωμένο Βασίλειο κατόπιν της άρνησης της Civil Aviation Authority (Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας του Ηνωμένου Βασιλείου) να δεχτεί το αίτημά τους να μη τους επιβάλλει καμία υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης στους επιβάτες των πτήσεων που έχουν καθυστερήσει. Ο ανεξάρτητος αυτός φορέας, που είναι υπεύθυνος για την τήρηση της νομοθεσίας των αεροπορικών μεταφορών στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχε δηλώσει ότι δεσμευόταν από την απόφαση Sturgeon.

Το Δικαστήριο, με την απόφασή του αυτή, επιβεβαιώνει την ερμηνεία που έδωσε στο δίκαιο της Ένωσης με την απόφαση Sturgeon. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι, σύμφωνα με την αρχή της ίσης μεταχείρισης, πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι επιβάτες των οποίων η πτήση καθυστερεί και οι επιβάτες των οποίων η πτήση ματαιώνεται την τελευταία στιγμή βρίσκονται σε συγκρίσιμες καταστάσεις, όσον αφορά την αποζημίωσή τους, διότι όλοι υφίστανται παρόμοια ζημία, δηλαδή απώλεια χρόνου.

Αφού όμως οι επιβάτες των πτήσεων που ματαιώνονται έχουν δικαίωμα αποζημίωσης, όταν υφίστανται απώλεια χρόνου ίση με ή μεγαλύτερη από τρεις ώρες, το Δικαστήριο αποφαίνεται ότι οι επιβάτες των καθυστερημένων πτήσεων μπορούν επίσης να επικαλούνται το δικαίωμα αυτό, όταν υφίστανται, λόγω της καθυστέρησης της πτήσης τους, την ίδια απώλεια χρόνου, δηλαδή όταν φθάνουν στον τελικό προορισμό τους τρεις ώρες ή και περισσότερο μετά από την ώρα άφιξης που είχε προγραμματίσει αρχικά ο αερομεταφορέας.

Ο νομοθέτης της Ένωσης πάντως, θεσπίζοντας την εν λόγω νομοθεσία, απέβλεπε στην επίτευξη ισορροπίας μεταξύ των συμφερόντων των επιβατών των αεροπορικών μεταφορών και των συμφερόντων των αερομεταφορέων. Έτσι, η καθυστέρηση της πτήσης δεν παρέχει στους επιβάτες δικαίωμα αποζημίωσης, αν ο αερομεταφορέας μπορεί να αποδείξει ότι η μεγάλη καθυστέρηση έχει προκληθεί από έκτακτες περιστάσεις, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να αποφευχθούν, ακόμη και αν είχαν ληφθεί όλα τα εύλογα μέτρα, δηλαδή περιστάσεις επί των οποίων δεν έχει, στην πράξη, κανένα έλεγχο ο αερομεταφορέας.

Το Δικαστήριο τονίζει επίσης ότι η υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης στους επιβάτες των πτήσεων που καθυστερούν είναι συμβατή με τη Σύμβαση του Μόντρεαλ. Συναφώς, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η απώλεια χρόνου την οποία συνεπάγεται η καθυστέρηση της πτήσης αποτελεί μια μορφή ταλαιπωρίας που δε ρυθμίζεται από τη Σύμβαση του Μόντρεαλ. Κατά συνέπεια, η υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης στους επιβάτες των πτήσεων που έχουν καθυστέρηση δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της εν λόγω σύμβασης, αλλά έχει συμπληρωματικό χαρακτήρα έναντι του συστήματος αποζημίωσης που προβλέπει η σύμβαση αυτή.

Στη συνέχεια το Δικαστήριο αποφαίνεται ότι η υποχρέωση αυτή είναι επίσης συμβατή με την αρχή της ασφάλειας δικαίου, σύμφωνα με την οποία οι επιβάτες και οι αερομεταφορείς πρέπει να γνωρίζουν σαφώς την έκταση των δικαιωμάτων τους και των υποχρεώσεών τους.

Επιπλέον, το Δικαστήριο διευκρινίζει ότι η απαίτηση αυτή είναι σύμφωνη με την αρχή της αναλογικότητας, κατά την οποία οι πράξεις των οργάνων της Ένωσης δεν πρέπει να υπερβαίνουν το πρόσφορο και αναγκαίο μέτρο για την επίτευξη των θεμιτών σκοπών που επιδιώκει η οικεία ρύθμιση, ενώ τα αρνητικά αποτελέσματά τους δεν πρέπει να είναι υπερβολικά σε σχέση με τους επιδιωκόμενους σκοπούς. Συναφώς το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης δεν αφορά όλες τις καθυστερήσεις, αλλά μόνο τις μεγάλες καθυστερήσεις. Εξάλλου, οι αεροπορικές εταιρείες δεν υποχρεούνται να πληρώσουν την αποζημίωση αυτή, αν μπορούν να αποδείξουν ότι η ματαίωση ή η μεγάλη καθυστέρηση της πτήσης έχει προκληθεί από έκτακτες περιστάσεις.

Τέλος, το Δικαστήριο εξετάζει τα αιτήματα των αεροπορικών εταιρειών σχετικά με τον περιορισμό των διαχρονικών αποτελεσμάτων της σημερινής απόφασής του. Οι εν λόγω εταιρίες υποστηρίζουν ότι δεν είναι δυνατή η επίκληση του δικαίου της Ένωσης για τη θεμελίωση απαιτήσεων αποζημίωσης επιβατών πτήσεων που είχαν καθυστέρηση πριν από την ημερομηνία έκδοσης της παρούσας απόφασης, εκτός αν πρόκειται για επιβάτες που έχουν ήδη ασκήσει αγωγή αποζημίωσης πριν από την ημερομηνία αυτή.
Πηγή: Traveldailynews

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με απόφασή του, υποστηρίζει τις αρμόδιες αρχές των ευρωπαϊκών πόλεων, στις προσπάθειές τους να ελέγξουν και να περιορίσουν την αθρόα εξάπλωση των βραχυχρόνιων μισθώσεων, οι οποίες εκτός των άλλων προκαλούν και σοβαρά προβλήματα στην στέγαση των κατοίκων.

Πολλές πόλεις παγκοσμίως, μεταξύ των οποίων η Μαδρίτη, το Άμστερνταμ, η Νέα Υόρκη και το Παρίσι, κατηγόρησαν την Airbnb για την επιδείνωση των στεγαστικών προβλημάτων, ειδικά των κατοίκων με χαμηλό εισόδημα. Σημειώνεται ότι η Γαλλία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά της Airbnb μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (CJEU) ήρθε μετά από από αίτημα από γαλλικό δικαστήριο που ζήτησε “οδηγίες” σε μια υπόθεση που αφορούσε δύο Γάλλους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, στους οποίους επιβλήθηκαν πρόστιμα από τις αρχές της πόλης για την εκχώρηση των κατοικιών στην Airbnb, χωρίς άδεια. Οι ιδιοκτήτες στο Παρίσι υποχρεούνται να δηλώσουν την ενοικίαση κατοικιών στις αρχές.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που εδρεύει στο Λουξεμβούργο είπε ότι το γαλλικό μέτρο ήταν δικαιολογημένο, καθώς είναι αναλογικό, περιορισμένο σε υλικό και γεωγραφικό πεδίο και δεν καλύπτει την ενοικίαση των πρώτων κατοικιών. «Η κταπολέμηση της μακροπρόθεσμης έλλειψης στέγης από μίσθωση αποτελεί επιτακτικό λόγο που σχετίζεται με το δημόσιο συμφέρον που δικαιολογεί μια τέτοια νομοθεσία», ανέφερε το ΕΔ.

Η Airbnb, η οποία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στην υπόθεση, δήλωσε ότι η απόφαση δεν θα έχει καμία έως καθόλου επίδραση στις επιχειρήσεις της στο Παρίσι, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των οικοδεσποτών στην πλατφόρμα της στην πόλη νοικιάζουν τα δικά τους ή τα κύρια σπίτια τους.

Ωστόσο, δεν είναι σαφές ποιο είναι το ποσοστό σε άλλες πόλεις, καθώς η Airbnb δεν παρέχει στοιχεία. Το Παρίσι περιορίζει τη βραχυπρόθεσμη ενοικίαση σπιτιού σε 120 ημέρες το χρόνο.

Υπενθυμίζεται ότι το Airbnb προχώρησε στην απομάκρυνση του 25% των εργαζομένων του, καθώς ο Κορωνοϊός απειλεί την επιβίωση της εταιρίας.

Την Τρίτη 6 Μαΐου η start-up εταιρία βραχυχρόνιας εκμίσθωσης ανακοίνωσε ότι θα απομακρυνθούν 1900 από τους συνολικά 7500 εργαζομένους της.

Απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) στην υπόθεση C-264/23 για την Booking , με την οποία μεταβάλλεται ριζικά το τοπίο στις online ξενοδοχειακές κρατήσεις και την προσφορά τιμών, δίνοντας τη δυνατότητα στα ξενοδοχεία να προσφέρουν χαμηλότερες τιμές στις ιστοσελίδες τους από ό,τι στις πλατφόρμες κρατήσεων,
Πρόκειται για μια απόφαση που δικαιώνει την ευρωπαϊκή ξενοδοχειακή βιομηχανία και τα γερμανικά ξενοδοχεία που προσέφυγαν στο ΔΕΕ, και η οποία επιτρέπει στα ξενοδοχεία να προσφέρουν διαδικτυακά και χαμηλότερες τιμές κράτησης για δωμάτια από αυτές που προσφέρει η Booking.

Ο πρόεδρος της HOTREC και πρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος Αλέξανδρος Βασιλικός, σε ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα, αναφέρει: “Η online διάθεση δωματίων ξενοδοχείων κυριαρχείται εδώ και χρόνια από μεγάλες πλατφόρμες κρατήσεων, όπως η Booking, γεγονός που έχει οδηγήσει σε ανισορροπία μεταξύ αυτών των πλατφορμών και των ίδιων των ξενοδοχείων. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στην υπόθεση C-264/23 αποτελεί ένα σημαντικό ορόσημο για τον κλάδο της φιλοξενίας, καθώς αποκαθιστά την ισορροπία στην online διάθεση κλινών.

Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκρινε ότι οι ρήτρες ισοτιμίας (rate parity), είτε ευρείες είτε στενές, οι οποίες απαγορεύουν στα ξενοδοχεία να προσφέρουν χαμηλότερες τιμές στους δικούς τους ιστότοπους από ό,τι στις πλατφόρμες κρατήσεων, δεν είναι απαραίτητες για τη διασφάλιση της οικονομικής βιωσιμότητας αυτών των πλατφορμών.

Αυτό ανοίγει τον δρόμο για περισσότερη ελευθερία στις τιμολογιακές στρατηγικές των ξενοδόχων, επιτρέποντάς τους να διαχειρίζονται άμεσα τις τιμές και τις προσφορές τους χωρίς τους περιορισμούς που επέβαλαν οι ρήτρες ισοτιμίας. Η απόφαση αυτή αναμένεται να αλλάξει σημαντικά το τοπίο της διαδικτυακής διανομής στον ξενοδοχειακό κλάδο, προσφέροντας μεγαλύτερη αυτονομία στους παρόχους καταλυμάτων και ενισχύοντας τον ανταγωνισμό προς όφελος των καταναλωτών”.

Το σκεπτικό

Μεταξύ των 91 σημείων του σκεπτικού της απόφασης που μνημονεύει το ΔΕΕ, αναφέρονται και τα εξής, που έχουν ιδιαίτερη σημασία:

-δεν αποδεικνύεται, αντιθέτως, ότι οι ρήτρες καλύτερης τιμής, αφενός, είναι αντικειμενικώς αναγκαίες για την υλοποίηση της εν λόγω κύριας πράξης και, αφετέρου, είναι ανάλογες προς τον σκοπό που αυτή επιδιώκει.

-όσον αφορά τις ευρείες ρήτρες καλύτερης τιμής, οι οποίες απαγορεύουν στους συνεργαζόμενους ξενοδόχους που εμφανίζονται στην πλατφόρμα κρατήσεων να προσφέρουν, μέσω των δικών τους διαύλων πωλήσεων ή μέσω διαύλων πωλήσεων τους οποίους εκμεταλλεύονται τρίτοι, δωμάτια σε τιμή χαμηλότερη από την προτεινόμενη στην εν λόγω πλατφόρμα, οι ρήτρες αυτές δεν είναι αντικειμενικώς αναγκαίες για την κύρια πράξη της παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών ξενοδοχειακών κρατήσεων ούτε ανάλογες προς τον σκοπό που αυτή επιδιώκει.

-Πράγματι, δεν υπάρχει εγγενής σχέση μεταξύ της συνέχισης της κύριας δραστηριότητας της πλατφόρμας ξενοδοχειακών κρατήσεων και της επιβολής τέτοιων ρητρών, οι οποίες σαφώς προκαλούν αισθητά περιοριστικά αποτελέσματα. Οι ρήτρες αυτές, εκτός από το γεγονός ότι ενδέχεται να μειώσουν τον ανταγωνισμό μεταξύ των διαφόρων πλατφορμών ξενοδοχειακών κρατήσεων, ενέχουν τον κίνδυνο να εκτοπίσουν τις μικρές πλατφόρμες και τις νεοεισερχόμενες πλατφόρμες.

-Το ίδιο ισχύει, υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης της κύριας δίκης, για τις στενές ρήτρες καλύτερης τιμής οι οποίες απλώς απαγορεύουν στους συνεργαζόμενους παρόχους καταλυμάτων να προσφέρουν στο κοινό μέσω των δικών τους διαδικτυακών διαύλων διανυκτερεύσεις σε τιμή χαμηλότερη από εκείνη που προσφέρεται μέσω της πλατφόρμας ξενοδοχειακών κρατήσεων. Μολονότι οι τελευταίες αυτές ρήτρες, εκ πρώτης όψεως, έχουν σε μικρότερο βαθμό αποτέλεσμα περιοριστικό του ανταγωνισμού και αποσκοπούν στην αντιμετώπιση του κινδύνου παρασιτισμού τον οποίο επικαλείται, μεταξύ άλλων, η Booking.com στην υπόθεση της κύριας δίκης, δεν προκύπτει ότι είναι αντικειμενικώς αναγκαίες για τη διασφάλιση της οικονομικής βιωσιμότητας της πλατφόρμας ξενοδοχειακών κρατήσεων.